Kederin Ortak Yolcuları

Kaç sınırı geçmesi lazım insanın kendine varması için?

Kaç gece, kaç yalnızlığın şuurunda sabahı beklemesi lazım

Karanlık gecelerin aydınlığı olduğunu,

Kim öğretecek, nerede bilmesi lazım.

Kaç gece bölünür uykular

Kaç sabaha seninle başlayan bir rüyanın sona ermesiyle başlanır

Milyonlarca göz içinden bir kez senin kahvelerine denk gelinmez

Oysa kendimle olan kaç savaşım senin dizginliğinde biter.

Islak sokaklar, çamurlu yollar

Yalnız çocuklar, sessiz parklar

Bir rüzgarın esintisi veyahut sisli havanın karartısı

Kaç kez yürüdüm senin hayalinle bu karanlık sokakları

Bir mezarlık bir kalabalık

Bir yalnızlık bir haykırış

Acılar, kahkahalar bir arada

Şu yürümeye cesaret edemediğim yol sanki senin izlerinle arafta

Bir sahilde bir sabahın güzelliği

Gözlerinin kahvesi anlatılanlarında ötesi

Kaç sabahı hayalinle bitirdim

Ey derdime derman olan bir sevdanın hançeri!

Gitme kal der yüreğim

Seni söyler seni anar dilim

Yüreği başkasında atar, bir bilinmezdeyim

Gelmese de ben hep onu beklerim.

Aynı kıtada yaşayan iki yabancı

Sisli yolların ortak yolcuları

Aynı keder aynı hüzün omuzlarında

Bahtsız kaderde farklı yürekler yazılı

Anlatan anlaşılamadı hiçbir zaman

Giden valizin ağırlığını

Kalan sığdıramadıklarını taşırdı hüznün son yapraklarına

İki yürek farklı yollarda şimdi

Ne bir haber bu diyardan biri

Ne bilir gittiğini ne bilir bahçesine çiçek ektiğini.