Hoşçakal'ın Hükmü

Yollar bilinmez, dalgalar savurgan

Acılar taze, sokaklar çıkmaz 

Kalbin özü yorgun, taşıdığı beden ayakta

Hissettikleri boş bir ruh gibi dolanır ortalıkta

Şimdi başka başka diyarlarda

Ne yapar, bilinmez oralarda

Kendi gitti anlatamadıkları kaldı

Şu anlamsız duvarlarda, kağıtlarda

Belki bir mezar taşında.

İnanmaz tüm olanlara,

Bekler ruhun karmaşasında 

Tüm biten baharlara, 'son'u ile başlayanlara

Bitişinden doğar hoşçakallarla.

Bilinmez diyarında bir sessiz izdir ruhum

Bitmez bir mürekkeple yazar dururum

Anlayanım yoktur

Yolum yalnızlar sokağının yoludur, kalamaz

Bir hoşçakalın ruhunu doldururum.

Gidişler ağır ve doğru

Kalanlar hafif ama yanlış

Doğrunun ağırlığı, hafifin yanlışından daha hafif

Kalmak ilk defa gitmekten çok daha ağır,zor.

Ey sabahları odasına sızan bir güneşten dahi ışığı göremeyen mahkumlar!

Karanlık bir odada yalnızlığına hapsedilenler,

Hastanelerde gözleri kapalı ama her acıyı milimine kadar hissedenler

4 duvar arasında bir beden içine sıkışan ruhumun, benliğimin sizden ne farkı var?

Söyleyin bizim ne farkımız var?

Cellat vurdu ayrılığın boynunu,

Kanlı hançerde saklı her öznenin kanı kurudu

Şiirin öznesi bitti, şairin katili öldü.

Şair şairliğine tövbe etti.

Bir hoşçakal bin hoşgeldinin bedeli oldu.

Dürt içimdeki narı gömleğime renk bulaşsın derdim

Şimdi sensiz kanlı bir gömlek gibi giyiyorum yaşamayı

Bir mezar taşı veyahut sessiz donuk bir beden

Öyle ya da böyle bir kara toprak son bir gülümsemenin hayalini yaşatacak

Bir hoşçakalın hükmü bin gece zehir yuttursa da 

Bir gece dahi unutturmayacak.