Açık Yara

Acı da aşk da bahanesidir şiirin,

Koca bir kalabalık içinde yaşıyorum beni

Bana ait olandan önce benim ait olduklarımı bulmaya çalışıyorum

İçinde bulunduğum bir bedende kendime rastlamayı bekliyorum.

İnanıyorum 

Ve biliyorum inanmak hiç bu kadar inançsız olmamıştı, olamazdı.

Ben en büyük yalanı kendime söyleyerek yaptım.

Sonra zamanı bekledim,

Kabuk dahi tutmayan yaralarıma zaman üfler öylece üstünü örter diye bekledim.

Zaman üfledi

Yara öylece kapanmadı.

Açıkta kalan yara daha çok can yaktı.

Sonra diğerleri kadar yaşamak geldi içimden 

Diğerleri kadar inandım, onlar kadar güldüm onlar kadar üzüldüm

Anladım ki benden bana geriye hiçbir şey kalmadı

Bulamadığım kendimi daha çok kaybettim 

Sokaktan geçen bir yabancı kadar tanımıyordum beni

Ve sonra anladım

Hiç ummadığım anda hayatıma gelip hiç ummadığım anda benden bir şeyler sürükleyerek giden insanlar beni bu hale getirmişti

Ben kendime değil, bana insanlar bu kötülüğü yapmıştı

Önceden uzaklaştıkça yaklaşırdım insanlara,

Şimdi yaklaştıkça uzaklaşıyorum onlardan.

Merhemi ararken her seferinde yaralara denk geliyorum.

Bakma gözlerimin yaşlı olduğuna

Gidişine değil,biten umuduma ağlıyorum.