Kayboluşların İzleri

Vedaların hikayesi yazılırsa kayıpların yokluğu ağır gelirmiş

Mürekkebin biter

Beyaz kağıdın tükenirmiş

Olur ya sen susarsın 

Gözyaşlarını mürekkebin eder yine de o beyaz kağıda damlatırsın

Bazı acıları anlatmaya gücün yetmese bile

Kalbinden geçenler, gözlerinden damlayan yaşlar anlatır onları

Korkma, çünkü anlayanın olmadığı bu dünyada

Anlaşılmayı bekleyen tek hikaye sendeki değil..

Bazı çiçeklerin bazı topraklarda açmadığı gibi

Bazı  hikayelerde bazı okuyucular tarafından anlaşılamıyor..

Kayıpların bedeninde bıraktığı izler

Bazen sonu yokmuş gibi kanar

Acı tenine öyle bir işler ki

Sessiz çığlıkların, haykırışların, sancıların

Seni olduğun yere mıh gibi bırakır

Fazlası zehir dedikçe 

Var olanı bilip var olandan kaçtıkça

Acı işlese de hoşuna gider

Çünkü öyle acıtmış ki canını

Acı tatlı gelmeye başlamış

Ya da sen onu zorlamış

O yolu kendi benliğinde kaybolmak uğruna bulmuşsun

Ve masalın sonunda 

Teninde görmek istemeyeceğin izler

Kalbinde kapanacağına inandığın 

Ama en inançsız düşünceyi barındırdığın yaralar

Bilirsin çünkü

Bazı yaralar

Dikiş tutar mı?

Yara gerçekten bir gün kapanır mı?

Teninde izi geçse bile

Ruhundaki yaralar bir dikiş bir sargıyla kapanır mı?

Kapanmaz.

Ruhundaki yaraları aynı acıyı yaşamamış olan kapatır

Aynı acıyı yaşayan insanlar aynı yerden yaralanmıştır

Sende eksik olanı bir başkasını tamamlamak için veremezsin çünkü

Var olmayanı tamamlayamaz, onaramazsın

Ruhunun ilacı da sargısı da saklı bir yerde 

Onu bulman lazım..